Herinneringen aan de oorlog …
…heb ik heel erg weinig, eigenlijk alleen van horen zeggen en de summiere aantekeningen van mijn vader. Verschrikkelijke omstandigheden waarover hij nooit heeft willen en kunnen praten.
Geboren in mei 1944, was ik bijna één jaar toen een week na de bevrijding op 11 mei 1945 mijn moeder overleed aan haar verwondingen, als gevolg van het bombardement op het Bezuidenhout in Den Haag op 3 maart 1945. Een fatale fout van de Engelsen, die eigenlijk de V2-lanceerplaats in het Haagse Bos als doel hadden.
In de hongerwinter van 1944, waarin mijn ouders ook bloembollen hebben gegeten, werd in december ons huis in de De Carpentierstraat al licht beschadigd en in februari 1945 opnieuw door bommen van de Engelsen getroffen. Mijn moeder werd aan haar hoofd verwond door granaatscherven en had een hersenschudding.
Zij lag daarom nog in bed toen op de ochtend van 3 maart rond half negen, ons huis weer werd getroffen maar nu door een voltreffer.
Kort daarvoor had mijn vader mij uit mijn bedje gehaald en zich, ter bescherming van ons, over mij en mijn anderhalf jaar oudere broertje heen gebogen. Toen het bombardement voorbij was, bleek er van mijn bedje niets meer over te zijn, mijn moeder was zwaar gewond en ons huis was volledig verwoest. Ook mijn opa en oma, de ouders van mijn vader, waren zwaar gewond. Zij woonden bij ons in huis omdat hun eigen huis na het bombardement van februari niet meer bewoonbaar was. Vreselijk, temeer omdat zij uit angst na het bombardement op Rotterdam, juist van Rotterdam naar Den Haag waren verhuisd.
Op een open bakfiets werd mijn moeder, samen met vader, mijn broertje en ik, naar het Militair Hospitaal gebracht, waar ze bijna de hele dag hebben moeten wachten voor ze geholpen werd. Wat mijn vader daar allemaal heeft gezien en meegemaakt heeft hij nooit aan iemand verteld, dat was te afschuwelijk. Uiteindelijk is mijn moeder daar dus op 11 mei 1945 overleden.
Mijn opa en oma zijn naar het Westeinde-ziekenhuis gebracht. Mijn vader heeft zijn vader niet meer levend teruggezien, die is enkele dagen na het bombardement overleden. Mijn oma heeft nog maanden in het ziekenhuis gelegen.
Op Voorburg woonde een vriend van mijn vader met vrouw en 3 kinderen, daar hebben wij met z’n drieën tijdelijk ingewoond. Toen zij in september terugkeerden naar Rotterdam kregen wij het huis toegewezen. Hier is mijn vader, met alleen een stoel, een tafel en een sinaasappelkistje, helemaal opnieuw begonnen.
Mijn vader is in 2002 op 92-jarige leeftijd overleden. Voor zijn kinderen heeft hij in de loop der jaren een boekwerk samengesteld, met daarin onze stamboom en verder een aantal verhalen en achtergronden over onze voorouders tot 1624. Hierin heeft hij ook heel summier verslag gedaan van hetgeen hij in de oorlog heeft meegemaakt.
Ria van de Ven-Landzaat
Tilburg
(Geplaatst: 21 maart 2011)