30-1-2006: Een paar herinneringen aan het Bezuidenhout en aan die derde maart…
Het bombardement…de vreselijke dreun, de ramen die naar binnen vielen…’bidden!’ beval moeder en terwijl mijn broertje van 8 en ik 3, knielden bij het knobbelpotenstoeltje en ons avondgebedje baden, dacht ik: wat raar! het is nog lang geen avond! En daar kwam moeder binnen met stoffer en blik en weer dacht ik: wat raar! daar passen die grote stukken glas toch niet op!

Wij hadden het grote geluk om gespaard te blijven. van de evacuatie naar Voorburg herinner ik me alleen dat er in dat huis een aquarium stond.

Nog een beeld: hakenkruisen op de pui van de synagoge die later cinema Du Midi werd (aan de Carpentierstraat, red.).

Later las ik bij F.B. Hotz hoe hij vanuit Voorburg de spits van onze Liduinakerk zag tuimelen en bij Thomas Lieske hoe heerlijk het gebied van de ‘oorlogstuinen’ was.. Wij, mijn broers en ik, noemden na de oorlog dat enorme gebied ‘de puin’ en nog kan niemand mij ervan overtuigen dat je ‘het’ puin moet zeggen; voor ons was het een vast begrip waar kennelijk het bepaalde lidwoord ‘de’ voor hoorde. Na schooltijd vlug aan de kraan hangen voor een paar slokken water en dan hup naar buiten, fijn in de puin spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Lange glooiende paden omzoomd door gele honigklaver, het puingebied was in een paar jaar veranderd in een grote wilde tuin, Ik heb het een heerlijke tijd gevonden, waarschijnlijk omdat je je eigen wereld had waar je kon doen wat je wilde en vooral waar je de ruimte had.

In ’54 begon het opruimwerk, een paar jaar later verrezen kantoren, kerk, huizen, een straaltoren. De bouw daarvan met behulp van glijbekisting trok veel bekijks.

Kwam Jaap de schreeuwer toen nog door de straat? De koopman met de handkar: witte kuif, witte borstelwenkbrauwen, altijd schor: mooie arebeieéééé, zes stuiver een pond… Moeder was ontdaan toen zij hoorde dat hij zo maar overleden was. Een paar jaar later zou zij zelf …

Voor 20 cent een blauw fietsje zonder rem huren bij het stationnetje LvNOI. Daar heb ik een mevrouw mee omvergereden, maar hoewel ik erg bang was voor straf werd ik thuis lachend ontvangen. Leuke en minder leuke herinneringen, maar gelukkig niet zo bizar als van mijn broer Jan.

Lennie Sikkema-Brakenhoff l.sikkema@hccnet.nl