Ik herinner me dat het heel hard ging waaien
Enige jaren geleden bezocht ik een fototentoonstelling over het bombardement op het Bezuidenhout en kwam toen pas tot de ontdekking hoe zwaar en alles vernietigend dat was geweest. Zelf ben ik – ik woonde dacht ik in de Louise de Colignystraat –  een van de slachtoffers, maar omdat ik toen pas bijna 4 jaar jong was weet ik er maar heel weinig van.
 
Ik herinner me wel, dat het heel hard ging waaien, van die draaiwinden met veel vuil dat rond ging. Ook weet ik – we lagen met ons gezin op straat – dat er een groot vuur was op de spoorbaan. Daarna moet ik zelf getroffen zijn, want andere herinneringen heb ik niet. Later hoorde ik van mijn moeder dat mijn vader door een bomscherf in zijn hoofd getroffen was. Diezelfde bom verwondde mijn linkerarm. Maar toen mijn moeder de eerste schok te boven was, was ik onvindbaar. Samen met mijn zuster is ze gaan zoeken en vond mij een paar honderd meter verderop in Voorburg. Geluk bij een ongeluk. Ze heeft mij meegegeven aan een arts, die met zijn auto gewonden naar Anthoniushove reed.

Zwaar gewond kwam ik aan, bleek tetanus te hebben, maar ik ben er door gekomen, zij het dat ik er ook een verlamming aan mijn rechterbeen aan heb overgehouden. Mijn moeder is inmiddels overleden, ze heeft bijna nooit over het bombardement met mij gesproken. Ze kon echter niet tegen vuur. Later begreep ik pas hoe dat zo gekomen is.

Hans Ouwerkerk (o.a. voormalig burgemeester van Groningen en Almere).