Helder weer en niet zo koud.

Wederom een nieuwe dag,

niet wetend wat die brengen mag.

Nauwelijks even over zeven

horen wij menig vliegtuig zweven.

Zij trekken verder, komen weer…

Een slag! De eerste bom valt neer.

Hier is geen tijd meer om te denken,

aan have en goed geen aandacht schenken.

Vluchten slechts alleen kan baten,

direct besluiten, alles achterlaten.

Zie hoe daar een huis reeds brandt,

neem de kinderen aan de hand.

Ieder rent nu door de straten,

vol van angst, men kan niet praten.

Velen spoeden zich naar een sloot,

verwachtend dat die dekking bood.

Plotseling wordt men op zijn vlucht

aangevallen uit de lucht.

Vreselijk dat zware ronken,

wij zijn reeds op den grond gezonken.

Wat iedereen het harte scheurt

is in zeer korten tijd gebeurd.

Een ramp is over ons gekomen

als men nimmer had vernomen.

Men ziet, kruipend naar de kant

’t Bezuidenhoutkwartier in brand.

Hele straten weggemaaid,

weg en slootkant zijn bezaaid

met verminkten en verwonden.

Van alle kanten wordt hulp gezonden.

Wij horen vloeken, bidden, wanhoopskreten.

Het is om nooit meer te vergeten.

Velen zijn er overleden

al direct of naderhand.

Zij hebben hier hun strijd gestreden

voor ons dierbaar Vaderland.

Berust hierin, o mens, niet vragen

waarom; het antwoord weet van ons niet één.

Wij willen onze nood slechts klagen

in ons gebed tot God alleen.

Herinneringen na 66 jaar (2011)
Als bijdrage voor het project  “Poëzie op pootjes” heb ik een gedicht ingestuurd naar aanleiding van de herdenking jl. 6 maart 2011. Ik was erg  onder de indruk van het feit dat er weer zoveel mensen aanwezig waren, soms van heel ver, begeleid door hun kinderen die er nu ook steeds meer achterkomen hoeveel impact dit gebeuren op hun ouders heeft gehad. Het gedicht is gepubliceerd in de Oud Hagenaar van 14 juni 2011.