Mensen delen hun herinnering aan het bombardement op Bezuidenhout in de vorm van het gedicht.

De herinnering blijft… 75 jaar herdenking (2020)

De moeder en opa en oma van Anna Banning woonden op de Laan van Nieuw Oost Indië 105A met hun hond Terri. De dag voor het bombardement kreeg haar moeder een voorspellende droom. Ze konden op tijd vluchten, voordat een bom insloeg in hun huis. Vanwege de 75 jarige herdenking schreef Anna Banning dit gedicht. Een ode en eerbetoon aan de nagedachtenis tussen verlies en hoop.

 

 

 

 

In het licht des aanschijns van de dageraad verandert de zojuist aangebroken dag in één klap terug in een zwarte nacht,
……….teruggekaatst naar de grens van de hemel waar de zon nog niet aanwezig was.
Terug naar het blauwe uur, waar het nog sereen was en op de grens van de natuur,
waar nachtdieren ontwaakten en dagdieren lagen te slapen.

67.ooo kilo bommen en 1 verkeerde coördinaat
is wat de Bezuidenhout raakt en schaadt.
Buiten ieders wil valt de wereld om hen heen stil
en voelt ijzig kil.
550 burgers vinden de dood, huizen veranderen in ruïnes,
………… wat blijft is slechts één lantaarnpaal
één verlaten kerktoren en één standbeeld,…….
Het licht van de verlaten lantaarn valt op de klok, echter de tijd staat stil,
……………… de wereld is stil en voelt kil.
Drie monumenten ongeschonden en verlaten in de mist
………. Als een teken van voorzienigheid
zwijgend op één rij onthullen zij ………..
goede dingen komen gedrieën op één rij

Tijdloos is de tijd in het tijdelijke
…………tijd heelt alle wonden,
de tijd is gevoelloos en even onzichtbaar gelijk de mist.
Een flauw licht schijnt op het zwaar beschadigde kruis, in de nadagen van het gruis op het verloren vertrouwen.
Toch is dit einde weer een nieuw begin,
De teint cadaveréuse projecteert het nagloeien van een catastrofe,
gelijk aan het blauwe uur een scheidslijn is
tussen het verleden en het nieuwe uur.

Bezuidenhout winter 1944, Bombardement maart 1945, Vluchtelingen 2015 …

Glasscherven in het bed waar ik geboren werd in het Bezuidenhout
’t was winter en heel koud
Honger en V2’s
vernietigd en herbouwd

Jaar naar jaar intens herdacht
Geschiedenis beschouwd
Zo lang verteld hoe erg het was,
staande op nieuwe stenen
Een wijk herbouwd
Hoog en voornaam
De jaren gaan
De bloemen bij het monument
Wie heeft die mensen nog gekend.

Maar dan…

Een angst vlamt op uit verre streken
er worden vreemde namen opgesomd
vervlecht ze tot een stil verbond
Dan is juist hier een plek voor al die talen
Opnieuw een toekomst te bepalen
Zodat ook zij kunnen verhalen
Hoe welkom zij daar waren in het Bezuidenhout

Elisabeth Bakker, ingezonden maart 2016

Bombardement Bezuidenhout
3 maart 1945 – 3 maart 2014
(geschreven door Cor van Welbergen) 

Twee maanden voor de vrede
De Hongerwinter overleefd
Brullend vertrekt er nog een V2
De Theresiastraat schudt en beeft

’t is anders, mompelt Koos Speenhoff
Bommenwerpers boven de stad
Een lading bestemd voor de mof
Gooit per abuis het Bezuidenhout plat

Het beeld van Juliana van Stolberg
Heeft het drama van nabij gezien
Beelden gingen door been en merg
Veranderen voorgoed het aanzien

Bloemen bij het monument
Tranen bij een kranige vent

Herinneringen na 66 jaar (2011)

Als bijdrage voor het project “Poëzie op pootjes” heeft Wilna Cordess een gedicht ingestuurd naar aanleiding van de herdenking van 6 maart 2011. “Ik was erg onder de indruk van het feit dat er weer zoveel mensen aanwezig waren, soms van heel ver, begeleid door hun kinderen die er nu ook steeds meer achter komen hoeveel impact dit gebeuren op hun ouders heeft gehad”, aldus Wilna. Het gedicht is gepubliceerd in de Oud Hagenaar van 14 juni 2011.

Daar zaten wij weer tezamen
tezamen bij elkaar
lang is het geleden nu 66 jaar.
Herinneringen beleven wij tezamen
tezamen denkend aan diezelfde dag,
nu 66 jaar geleden een wijk in puin, in één dag.

Vergissingsbombardement.
Emoties door iedereen herkend,
kinderen van toen, nu bejaard
de herinnering levenslang bewaard.

Bij het monument stonden wij tezamen,
tezamen met elkaar,
bloemenkransen, herdenkingswoorden,
de stilte, maar in gedachten hoorden
wij nog het geluid van lang gelden
na 66 jaar is het nog steeds heden.

Herinneren in een gedicht (1945)
Op 7 maart 1945 schreef de heer W.J. van Starrenburg die het bombardement van nabij meemaakte een gedicht.

Helder weer en niet zo koud.
Wederom een nieuwe dag,
niet wetend wat die brengen mag.
Nauwelijks even over zeven
horen wij menig vliegtuig zweven.
Zij trekken verder, komen weer…

Een slag! De eerste bom valt neer.
Hier is geen tijd meer om te denken,
aan have en goed geen aandacht schenken.
Vluchten slechts alleen kan baten,
direct besluiten, alles achterlaten.

Zie hoe daar een huis reeds brandt,
neem de kinderen aan de hand.
Ieder rent nu door de straten,
vol van angst, men kan niet praten.
Velen spoeden zich naar een sloot,
verwachtend dat die dekking bood.

Plotseling wordt men op zijn vlucht
aangevallen uit de lucht.
Vreselijk dat zware ronken,
wij zijn reeds op den grond gezonken.

Wat iedereen het harte scheurt
is in zeer korten tijd gebeurd.
Een ramp is over ons gekomen
als men nimmer had vernomen.

Men ziet, kruipend naar de kant
‘t Bezuidenhoutkwartier in brand.
Hele straten weggemaaid,
weg en slootkant zijn bezaaid
met verminkten en verwonden.
Van alle kanten wordt hulp gezonden.
Wij horen vloeken, bidden, wanhoopskreten.
Het is om nooit meer te vergeten.

Velen zijn er overleden
al direct of naderhand.
Zij hebben hier hun strijd gestreden
voor ons dierbaar Vaderland.
Berust hierin, o mens, niet vragen
waarom; het antwoord weet van ons niet één.
Wij willen onze nood slechts klagen
in ons gebed tot God alleen.