Na zestig jaar komt de herinnering aan de dag van het het bombardement weer naar boven. Het was een stralende morgen en ik keek vooruit naar de twee, zuinig bewaarde, dunne sneetjes witte brood van het zweedse rode kruis!  Mijn oma was op de tweede etage haar jas aan het aantrekken om naar de kapper te gaan. Ik herkende het gedreun van de bommenwerpers die dagelijks en ’s nachts over ons heen vlogen om Duitsland te bombarderen. In mijn kamer op de grote zolder klom ik meestal op een stoel om door het hoge dakraam de vliegtuigen te tellen, maar die dag was het geluid anders, zwaarder en onheilspellend. De eerste bommen vielen al spoedig en steeds dichterbij.

Even later was er een oordovende klap en de zonnige lentedag veranderde in een alles omvattende grauwe gruismantel. Door de luchtdruk van een voltreffer op de achterkant van ons huis, was ik op de straat terecht gekomen en precies op de plaats waar onze voordeur had gestaan. Ik zag mijn Oma op een hoge puin hoop staan voor een gedeelte van een kast en zijmuur. Een man stond, als een kleurloze vogelverschrikker, totaal grijs van het puin stof, met rechtovereind staand haar te roepen; “ik ben blind, ik ben blind!” Ik keek op en zag dat de helft van zijn gezicht weg was. De Charlotte de Bourbonstraat was gevuld met vluchtende mensen en er was een oneindig, door het stof gemuffeld gekerm. Iedereen ging in de richting van Voorburg.

Onze familie was op de een of andere manier heelhuids en bij elkaar. Mijn vader zei; ” houd elkaar vast en kijk niet naar beneden!” Huizen aan beide kanten stonden in brand of waren veranderd in puin hopen. Wij liepen in het midden van de straat langs en over doden en gewonden mensen. Ik voelde iemand mijn benen proberen vast te houden. “Neem mij mee! in Godsnaam, neem mij mee!” Mijn vader had me stevig vast en met mijn andere hand  voelde ik de twee sneetjes wittebrood in m’n jaszak zitten!

Vaak denk ik terug aan m’n jeugdtijd in het Bezuidenhout. De Van Hoogstraatenschool, de Wilhelminakerk. Het Bosbad en het Haagse Bos. De monumenten en pleinen die ik toen al zo mooi vond.

Jan Kiewiet.
Madison Heights,
Michigan USA
jankiewiet@aol.com